Namibie 2013 (alle mails in 1 verslag)
Blijf op de hoogte en volg Kitty en Rene
13 September 2013 | Namibië, Windhoek
Vrijdag 23 augustus
Na een vermoeiende en lange reis landen we rond 14:00u op Windhoek. De klok mag een uurtje terug, dus da's alvast meegenomen. Eerst de formaliteiten regelen bij de douane en dan de auto ophalen. Een flinke Toyota Hillux 4x4 waar we de komende weken veel in zullen verblijven. Het eerste onderkomen is gelukkig dichtbij, een half uurtje rijden, zodat we even aan de auto en het links rijden kunnen wennen.
De Höhewarte Guestfarm is een boerderij waar we ons eigen huisje krijgen en waar we samen met een groepje Oostenrijkers het diner nuttigen. En koud dat 't is 's avonds!!......brrrrrr snel onder de dikke dekens.
Zaterdag 24 augustus
Vanmorgen rijden we uitgeslapen rond 09:00u weg. De wegen zijn merendeel gravel, soms goed te rijden, andere keren opletten en snelheid aanpassen. Het landschap is prachtig: ruig en desolaat. We komen nauwelijks andere mensen tegen. Vanavond overnachten we in een, voor ons doen, te massale lodge. Daarentegen is ons uitzicht vanuit het huisje prachtig mooi, inclusief ondergaande zon.
Zondag 25 augustus We vervolgen onze weg naar het zuiden en rijden over de meest uitgestrekte wegen die als oneindig aan de horizon verdwijnen. Strakke asfaltwegen dit keer die ons snel naar het kokerbomenwoud brengen. Een bos van ± 300 van deze aloëbomen, waar we even rondkijken. We zijn hier trouwens de enigste bezoekers. We maken een wandeling door 'the giants paygroud', de speeltuin van de reuzen waar rotsblokken met de nodige preciezie op elkaar gestapeld lijken: zo ver als het oog reikt zie je deze formaties. Onderweg naar onze lodge voor vannacht spotten we nog het nodige wild: oryxen, het nationale dier van Namibië, antilopen en grondeekhoorns.
Maandag 26 augustus
We vertrekken vanmorgen op ons gemak naar The Fish River Canyon. Een prachtige canyon, die na de Grand Canyon de grootste ter wereld is. Ook hier is het rustig en hebben we alle tijd om rustig van het uitzicht te genieten. We vervolgen onze weg en verkiezen de 'dirt road' boven het asfalt. En dat was beslist geen verkeerde keuze. Alsof we alleen op de wereld zijn rijden we 90 km zonder ook maar iemand tegen te komen. De laatste 10 km door de uitlopers van de canyon....adembenemend mooi. De nacht brengen we door bij een familie in een guesthouse, waar t in eerste instantie wat shabby oogde. Maar.....eerlijk is eerlijk.....een warme douche en lekker eten maken een hoop goed. Mals gesudderde springbok met worteltjes en salade en een soort apfelstrudel toe.
Dinsdag 27 augustus
We staan vroeg op en nuttigen een stevig ontbijt, compleet met hamburger met gebakken ui plus saus en gebakken eieren. Met een 'maagie vol' (zo zei de serveerster dat tegen ons) rijden we richting het noorden. De weg is lang, dor en uitgestorven, met uitzondering van een paar kudu's die de weg op wandelen. Maar het lange rijden wordt beloond met een supermooie lodge; De Zebra River Lodge. Verscholen in de bergen met kamers die tegen de berg zijn opgebouwd.....da's pas een 'a room with a view'.
Woensdag 28 augustus
We vertrekken snel na het ontbijt naar De Sossusvlei in het westen van Namibië. Prachtige rode duinen die mooi afsteken tegen de blauwe lucht. De laatste 5km gaan echter niet zonder slag of stoot. Alleen 4x4 auto's mogen hier de tocht wagen door het diepe mulle zand. René geniet al bij voorbaat, Kitty is wat minder enthousiast. Een hoop mensen kiezen hier voor de jeep met chauffeur, maar niet voor René: 'we hebben niet voor niets zo'n auto', lacht hij. Behendig en genietend stuurt ie ons naar het eindpunt. Het punt waar je na een wandeling door het rode droge zand de 'dead vlei' kunt bewonderen: een zoutpan met een aantal dode bomen die door de droogte niet verteren. 's Avonds een lekker diner en een mini-optreden van het serverend personeel. De eigenaresse is bijzonder blij met onze meegebrachte klompjes-sleutelhanger, pennen en lineaaltjes uit Nederland. Zo blij, dat we er een dikke knuffel voor krijgen.
Donderdag 29 augustus
We doen lekker rustig aan. Beetje uitslapen tot 07:30u :-) en ontbijten. De route naar Walvisbay is apart....we passeren een paar prachtige bergpassen, maar rijden ook 150km door een verlaten woestijn. Walvisbay zelf is een klein stadje direct aan zee. Vanuit onze hotelkamer hebben we uitzicht over de Atlantische Oceaan. Vanavond gaan we eten in The Raft, een restaurant gebouwd op een pier in zee, waarschijnlijk met lekkere vis.
Vrijdag 30 augustus
We hebben een flinke reisdag voor de boeg: zo'n 400km!; desondanks pakken we 't rustig aan. Het ontbijt stelt niet veel voor hier, dus rijden we al vroeg richting tankstation en ATM in Walvisbaai. We crossen ±150km langs de kust met steeds hetzelfde uitzicht: rechts de woestijn met zand, links de oceaan....heel apart. Onderweg maken we een stop bij Cape Cross, een rotsige plek langs zee waar het hele jaar door duizenden zeeleeuwen vertoeven. Een hels kabaal (het lijken wel schapen) en een indringende stank komen je al snel tegemoet. Maar wat een geweldig gezicht al die beesten. Zonnen, zwemmen, vechten, kroelen, je komt ogen tekort. We kunnen niet al te lang blijven kijken en rijden door de woestijn richting Damaraland, het gebied van de woestijnolifanten en de himba's. Die eersten laten zich helaas niet zien, de himba's daarentegen bedelen langs de kant om voedsel. Een paar kinderen voorzien we van vers water en kleine kadootjes, maar voor iedereen stoppen is geen doen. Dus sjeesen we door naar onze lodge.
Zaterdag 31 augustus
Sjee.......met een dauwpunt van -7°C liggen we als twee eskimo's strak in onze dekbedden gerold en worden wakker van de kou. Is dit echt Afrika waar we zijn? Als de zon al vroeg opkomt, warmt het gelukkig snel op. De lodgemedewerker komt ons melden dat we een lekke band hebben. :-( Oeps, maar de vriendelijke huismeester Sem doet er alles aan het voor ons op te lossen. Hij verwisselt het reservewiel en laat zelfs, terwijl wij lekker ontbijten, onze lekke band repareren. Heel lief. Onderweg naar ons volgende onderkomen spotten we onze eerste giraffen. Terrace Bay ligt in het nationale park 'The Skeleton Coast' en de rit voert ons door een duingebied waar we behalve veel zand ook nog een jakhals en impala's zien. De huisjes van de lodge staan op het strand van de Atlantische Oceaan met een mooi uitzicht. De huisjes zelf, tja, laten we het daar maar niet over hebben.
Zondag 1 september
Ik heb René nog nooit zo snel zien opstaan. Ondanks dat de zomertijd is ingegaan en we een uur korter kunnen slapen, staat ie om 07:15u al gewassen en ingepakt klaar. Niet zo heel raar, want het is berekoud en het huisje is alles behalve gezellig. We ontbijten snel en rijden terug naar de bush. Daar worden we meteen beloond met veel giraffen, zebra's en impala's. En het wordt weer heerlijk warm. De Rustig Toko Lodge ligt prachtig in de savannes verstopt. Daar gaan we vanmiddag dan ook lekker relaxen en opwarmen.
Maandag 2 september
Omdat we gisteravond nog een night-drive hebben gedaan met een gids, doen we vanmorgen rustig aan. Heerlijk ontbijtje met een hoop kabaal van toekans om ons heen. We rijden richting Etosha, maar onderweg schiet het niet echt op. Auto uit, hekkie open, hekkie dicht, auto weer in. En dat zo ongeveer om de 1,5km hahahaha. In Etosha kunnen we drie dagen rondrijden. Het is een wildpark rond een grote zoutpan, dat ongeveer zo groot is als België. We zien deze middag al meteen veel wildebeast, oryxen, giraffen, een paar jakhalzen en een grote kudde olifanten. Deze laatsten hadden een paar kleintjes bij zich en waren niet heel blij met een auto voor ons die te dicht bij stond. Wij waren nog de enige toeschouwers en moesten met het zweet onder de oksels langs de mannetjes en vrouwen met jong rijden. Een van de mannetjes maakte een hoop kabaal naar ons, maar we hebben het gered. De lodge is weer fantastisch, een prachtige kamer en een heerlijk buffet.
Dinsdag 3 september
Vandaag een hele dag Etosha. Het park is ook zo groot! Morgen kunnen we nog een hele dag rondrijden hier. We zien diverse olifantenfamilies die een heerlijk (modder) bad nemen. Leuk gezicht om de kleine olifantjes in het water te zien spelen en donderjagen. Een half aangevreten zebra met daarnaast een uitbuikend jachtluipaard trekt veel bekijks. Uiteraard kijken wij ook even, maar de luipaard komt door zijn giga-maal niet van zijn plek. Wij vinden de stoeiende olifantjes veel leuker en staan daar nog een poos stil. Het Mushara Bush Camp waar we 2 nachten gaan slapen is hartstikke leuk. We krijgen een hele luxe tent met prachtig sanitair en een gigantisch bed in het midden, inclusief klamboe en dikke dekbedden, want vannacht zal het best koud zijn.
Woensdag 4 september
De dekbedden zijn dik en het is nog best warm 's nachts, ondanks dat we in een tent slapen. Maar de zonsopkomst is magnifiek. Tentdeur open en we zien een roodgele zon tussen onze tenen opkomen.....wauw! We bezoeken Etosha voor de laatste keer en worden beloond met een megagrote kudde olifanten, we schatten zo'n 50 en op een kleine afstand daarvan een leeuwin, die flink wordt uitgedaagd door een jonge olifant.
Donderdag 5 september
We verlaten het bushcamp en trekken verder naar het noorden, richting Caprivi Strip. Op 100km snelweg komen we 30 tegenliggers tegen; en dat op een van de hoofdsnelwegen van dit land!! We passeren vlak voor dit noordoostelijk stuk van Namibië een dierenziekte-controlepunt (geen idee wat hiervan de bedoeling is, want wij mogen na een vriendelijk woordje met de beambte zo doorrijden). Het landschap verandert direct na de slagboom. Links en rechts zien we veel dorpjes met afrikaanse ronde huisjes van hout met rieten daken, zien we ineens veel mensen langs de weg en moeten we aantal keren afremmen voor overstekende koeien en geiten. De lodge ligt aan de Zambesi-rivier met aan de andere kant van het water Angola. We zien vrouwen de was doen in de rivier, zichzelf wassen, kinderen vissen met grote netten. We maken 's avonds een boottocht op de rivier en aanschouwen nog vele malen deze activiteiten. Goh...dan ben je ineens heel dankbaar met de wasmachine thuis en een douche in de lodge. Er is 's avonds heerlijk voor ons gekookt met kip, kudu, rijst, groente en diverse salades. Alleen het voorgerecht met kippenlever krijgt René niet weg.
Vrijdag 6 september
We ontbijten vroeg, want de waterpomp maakt ons om 05:30u al wakker. We rijden verder de Caprivi Strip in en bezoeken het Mahango Game Park (wildpark). Het eerste stuk van 15km voert langs de rivier: we zien op finke afstand een paar zonnende nijpaarden met jong. Het tweede gedeelte gaat over een mul zandpad en is alleen geschikt voor 4x4 auto's. Omdat onze voorgangers een heel diep spoor hebben gemaakt, schuren wij al snel met de bodemplaat over het middenstuk en ja hoor.....na 200m zit de auto muurvast. We proberen samen de banden uit te graven, maar niks helpt. De wielen spinnen in het zand. René loopt een paar honderd meter terug naar de hoofdweg en wacht op een voorbijganger, Kitty blijft bij de auto. En dan duurt wachten lang; is de zon heet en loop je daar in een wildpark in Afrika tussen de dieren. Gelukkig komen er redelijk snel mensen voorbij die beloven hulp te vragen bij de receptie. Bij de auto komen een paar nieuwsgierige bavianen kijken en doet Kitty de deuren maar even dicht. Na 2 uur komt een parkwacht hulp bieden en rijden we snel weer op de gravelweg. We zijn het onderhand een beetje zat en gaan snel naar de lodge. We krijgen boomhut 14 en hebben half in de buitenlucht en boven de rivier een prachtige slaapplaats voor de komende 2 nachten.
Zaterdag 7 september
Wakker worden aan de Zambesi-rivier met allerlei verschillende vogelgeluiden, tetterende olifanten in de verte, knorrende nijlpaarden vanuit de rivier en een mooie Afrikaanse zon.....prachtig wederom. Dan opeens zitten we rechtop in bed als tussen ons in op het hoofdkussen van René een grote groen-gele spin komt aanwandelen. We loodsen 'm naar 'buiten' en staan heel snel op.'s Ochtends bezoeken we nogmaals het Mahango Game Park, waar we nu ook buffels, kleine aapjes en een grote krokodil zien. In de middag luieren we wat en genieten van ons boomhutje met uitzicht op de Zambesi en spotten een paar nijlpaarden.
Zondag 8 september
We rijden verder over de snelweg naar het oosten van de Caprivistrip. Ook weer een aparte rit; veel mensen in hun goede kleding lopen richting, waarschijnlijk de zondagse dienst. We zien zelfs een openlucht kerkdienst; hoe apart die mensen op 5m van de snelweg op een klein stoeltje en de pastoor predikend achter een tafel van boomstammen. Ook rijden we zo'n 100km door het Bwabwata National Park (de snelweg loopt hier dwars doorheen), waar we links en rechts kuddes olifanten zien eten en gnoes die dapper oversteken. De lodge ligt wederom aan de Zambesi en we maken einde van de middag een sunset-boatcruise met de eigenaar en drijven tussen de nijlpaarden en zien heel even een krokodil. We regelen onze excursie naar de Victoria-watervallen in Zimbabwe voor morgen en kruipen vroeg onder de wol en de klamboe, want we vertrekken al om 06:30u morgenochtend.
Maandag 9 september
Gaaaaaaaaap......05:30u gaat de wekker en na een straf bakkie zitten we om 06:15u in de auto richting Victoria Falls. Sjee, wat een onderneming om daar te komen. Omdat we 2 grensposten overgaan (Botswana en Zimbabwe) heen en terug zitten we met 14 ingevulde grensformulieren in de auto. Namibië uit-immigration, Botswana in-immigration, animal desease post (auto uit en met je schoenen over een natte chemische mat lopen + auto door een gifbak rijden), Botswana uit-immigration, Zimbabwe in-immigration. En dan begint het: het kost ons een uur om dat land binnen te komen en dat met maar 10 personen voor ons. Wat een gedoe zeg met een visum kopen en tientallen stempels, de corruptie straalt er vanaf, maar het is ons gelukt! Tot Zimbabwe zijn we gebracht door de lodge-manager, een leuke spontane vrouw die lekker kletst. Vanaf de Zimbabwe-grens neemt Blessing, een lokale gids ons verder mee. De Victoria Falls zijn in één woord adembenemend. Wat een prachtig stuk natuur, we lopen een paar uur rond en aanschouwen op diverse uitkijkpunten de overweldigende watervallen, die bekend zijn geworden door dr. Livingstone. Op de terugweg hebben we het hele grens-circus opnieuw en wordt 't nog even spannend, omdat de Namibische grens om 18:00u sluit. Om 17:55u (!) krijgen we onze laatste stempels van de Nambische douanier en zijn we weer veilig op Nambibisch grondgebied. Een dag om nooit meer te vergeten.
Dinsdag 10 september
Vanaf vandaag rijden we weer langzaam terug naar ons beginpunt, Windhoek. Dat doen we in een paar etappes en we rijden nu zo'n 400km de Caprivi Strip terug. Onze overnachtingsplaats is wederom een soort boomhut, maar dan wel een hele luxe. Een slaapkamer met schuifdeuren en uitzicht op de rivier, een apart huisje met een stortdouche en een bad met uitzicht op diezelfde rivier en een groot boomterras. Daar worden we wel heel vrolijk van. Vanavond maken we onze laatste (speed)boot-tocht, want morgen verlaten we de Caprivi met Zambesi-rivier en gaan we de droge bush weer in. We eten een supermalse biefstuk met voor ons vreemde Afrikaanse groenten en slapen in een megagroot bed. Prachtige luxe lodge; het ontbreekt er alleen aan gezelligheid en warmte. Dan liever minder luxe voor ons.
Woensdag 11 september
Shopping-day! Op de heenweg hadden we al diverse kraampjes met zelfgemaakte spulletjes zien staan; nu stoppen we om een paar souvenirs te kopen. Mensen blij, wij blij...geslaagd. We bezoeken bij Grootfontein de Homa-meteoriet, de grootste alleenliggene meteoriet ter wereld, die door de staat als toeristische attractie wordt geëxploiteerd. Een topattractie zou je denken, maar we zijn de enige bezoekers en voor € 1,50 lopen we met een koud colaatje een rondje rond dat brok metaal (ijzer, nikkel, carbon). Een welkome onderbreking van de lange reis, dat wel.
Donderdag 12 september
Flinke autorit van 500km naar Windhoek, laatste lodge, auto laten wassen, spullen reorganiseren voor de terugweg en nog ff genieten. Vrijdag vliegen we terug met nog één laatste uitdaging in Johannesburg, waar we een hele korte overstap hebben naar ons vliegtuig richting Frankfurt. We gaan het beleven en anders komen we met een andere vlucht vast wel weer thuis.
Bedankt voor al jullie leuke en lieve berichtjes, per mail, sms of whatsapp. Wij hebben er van genoten. We zien jullie snel allemaal.
Na een vermoeiende en lange reis landen we rond 14:00u op Windhoek. De klok mag een uurtje terug, dus da's alvast meegenomen. Eerst de formaliteiten regelen bij de douane en dan de auto ophalen. Een flinke Toyota Hillux 4x4 waar we de komende weken veel in zullen verblijven. Het eerste onderkomen is gelukkig dichtbij, een half uurtje rijden, zodat we even aan de auto en het links rijden kunnen wennen.
De Höhewarte Guestfarm is een boerderij waar we ons eigen huisje krijgen en waar we samen met een groepje Oostenrijkers het diner nuttigen. En koud dat 't is 's avonds!!......brrrrrr snel onder de dikke dekens.
Zaterdag 24 augustus
Vanmorgen rijden we uitgeslapen rond 09:00u weg. De wegen zijn merendeel gravel, soms goed te rijden, andere keren opletten en snelheid aanpassen. Het landschap is prachtig: ruig en desolaat. We komen nauwelijks andere mensen tegen. Vanavond overnachten we in een, voor ons doen, te massale lodge. Daarentegen is ons uitzicht vanuit het huisje prachtig mooi, inclusief ondergaande zon.
Zondag 25 augustus We vervolgen onze weg naar het zuiden en rijden over de meest uitgestrekte wegen die als oneindig aan de horizon verdwijnen. Strakke asfaltwegen dit keer die ons snel naar het kokerbomenwoud brengen. Een bos van ± 300 van deze aloëbomen, waar we even rondkijken. We zijn hier trouwens de enigste bezoekers. We maken een wandeling door 'the giants paygroud', de speeltuin van de reuzen waar rotsblokken met de nodige preciezie op elkaar gestapeld lijken: zo ver als het oog reikt zie je deze formaties. Onderweg naar onze lodge voor vannacht spotten we nog het nodige wild: oryxen, het nationale dier van Namibië, antilopen en grondeekhoorns.
Maandag 26 augustus
We vertrekken vanmorgen op ons gemak naar The Fish River Canyon. Een prachtige canyon, die na de Grand Canyon de grootste ter wereld is. Ook hier is het rustig en hebben we alle tijd om rustig van het uitzicht te genieten. We vervolgen onze weg en verkiezen de 'dirt road' boven het asfalt. En dat was beslist geen verkeerde keuze. Alsof we alleen op de wereld zijn rijden we 90 km zonder ook maar iemand tegen te komen. De laatste 10 km door de uitlopers van de canyon....adembenemend mooi. De nacht brengen we door bij een familie in een guesthouse, waar t in eerste instantie wat shabby oogde. Maar.....eerlijk is eerlijk.....een warme douche en lekker eten maken een hoop goed. Mals gesudderde springbok met worteltjes en salade en een soort apfelstrudel toe.
Dinsdag 27 augustus
We staan vroeg op en nuttigen een stevig ontbijt, compleet met hamburger met gebakken ui plus saus en gebakken eieren. Met een 'maagie vol' (zo zei de serveerster dat tegen ons) rijden we richting het noorden. De weg is lang, dor en uitgestorven, met uitzondering van een paar kudu's die de weg op wandelen. Maar het lange rijden wordt beloond met een supermooie lodge; De Zebra River Lodge. Verscholen in de bergen met kamers die tegen de berg zijn opgebouwd.....da's pas een 'a room with a view'.
Woensdag 28 augustus
We vertrekken snel na het ontbijt naar De Sossusvlei in het westen van Namibië. Prachtige rode duinen die mooi afsteken tegen de blauwe lucht. De laatste 5km gaan echter niet zonder slag of stoot. Alleen 4x4 auto's mogen hier de tocht wagen door het diepe mulle zand. René geniet al bij voorbaat, Kitty is wat minder enthousiast. Een hoop mensen kiezen hier voor de jeep met chauffeur, maar niet voor René: 'we hebben niet voor niets zo'n auto', lacht hij. Behendig en genietend stuurt ie ons naar het eindpunt. Het punt waar je na een wandeling door het rode droge zand de 'dead vlei' kunt bewonderen: een zoutpan met een aantal dode bomen die door de droogte niet verteren. 's Avonds een lekker diner en een mini-optreden van het serverend personeel. De eigenaresse is bijzonder blij met onze meegebrachte klompjes-sleutelhanger, pennen en lineaaltjes uit Nederland. Zo blij, dat we er een dikke knuffel voor krijgen.
Donderdag 29 augustus
We doen lekker rustig aan. Beetje uitslapen tot 07:30u :-) en ontbijten. De route naar Walvisbay is apart....we passeren een paar prachtige bergpassen, maar rijden ook 150km door een verlaten woestijn. Walvisbay zelf is een klein stadje direct aan zee. Vanuit onze hotelkamer hebben we uitzicht over de Atlantische Oceaan. Vanavond gaan we eten in The Raft, een restaurant gebouwd op een pier in zee, waarschijnlijk met lekkere vis.
Vrijdag 30 augustus
We hebben een flinke reisdag voor de boeg: zo'n 400km!; desondanks pakken we 't rustig aan. Het ontbijt stelt niet veel voor hier, dus rijden we al vroeg richting tankstation en ATM in Walvisbaai. We crossen ±150km langs de kust met steeds hetzelfde uitzicht: rechts de woestijn met zand, links de oceaan....heel apart. Onderweg maken we een stop bij Cape Cross, een rotsige plek langs zee waar het hele jaar door duizenden zeeleeuwen vertoeven. Een hels kabaal (het lijken wel schapen) en een indringende stank komen je al snel tegemoet. Maar wat een geweldig gezicht al die beesten. Zonnen, zwemmen, vechten, kroelen, je komt ogen tekort. We kunnen niet al te lang blijven kijken en rijden door de woestijn richting Damaraland, het gebied van de woestijnolifanten en de himba's. Die eersten laten zich helaas niet zien, de himba's daarentegen bedelen langs de kant om voedsel. Een paar kinderen voorzien we van vers water en kleine kadootjes, maar voor iedereen stoppen is geen doen. Dus sjeesen we door naar onze lodge.
Zaterdag 31 augustus
Sjee.......met een dauwpunt van -7°C liggen we als twee eskimo's strak in onze dekbedden gerold en worden wakker van de kou. Is dit echt Afrika waar we zijn? Als de zon al vroeg opkomt, warmt het gelukkig snel op. De lodgemedewerker komt ons melden dat we een lekke band hebben. :-( Oeps, maar de vriendelijke huismeester Sem doet er alles aan het voor ons op te lossen. Hij verwisselt het reservewiel en laat zelfs, terwijl wij lekker ontbijten, onze lekke band repareren. Heel lief. Onderweg naar ons volgende onderkomen spotten we onze eerste giraffen. Terrace Bay ligt in het nationale park 'The Skeleton Coast' en de rit voert ons door een duingebied waar we behalve veel zand ook nog een jakhals en impala's zien. De huisjes van de lodge staan op het strand van de Atlantische Oceaan met een mooi uitzicht. De huisjes zelf, tja, laten we het daar maar niet over hebben.
Zondag 1 september
Ik heb René nog nooit zo snel zien opstaan. Ondanks dat de zomertijd is ingegaan en we een uur korter kunnen slapen, staat ie om 07:15u al gewassen en ingepakt klaar. Niet zo heel raar, want het is berekoud en het huisje is alles behalve gezellig. We ontbijten snel en rijden terug naar de bush. Daar worden we meteen beloond met veel giraffen, zebra's en impala's. En het wordt weer heerlijk warm. De Rustig Toko Lodge ligt prachtig in de savannes verstopt. Daar gaan we vanmiddag dan ook lekker relaxen en opwarmen.
Maandag 2 september
Omdat we gisteravond nog een night-drive hebben gedaan met een gids, doen we vanmorgen rustig aan. Heerlijk ontbijtje met een hoop kabaal van toekans om ons heen. We rijden richting Etosha, maar onderweg schiet het niet echt op. Auto uit, hekkie open, hekkie dicht, auto weer in. En dat zo ongeveer om de 1,5km hahahaha. In Etosha kunnen we drie dagen rondrijden. Het is een wildpark rond een grote zoutpan, dat ongeveer zo groot is als België. We zien deze middag al meteen veel wildebeast, oryxen, giraffen, een paar jakhalzen en een grote kudde olifanten. Deze laatsten hadden een paar kleintjes bij zich en waren niet heel blij met een auto voor ons die te dicht bij stond. Wij waren nog de enige toeschouwers en moesten met het zweet onder de oksels langs de mannetjes en vrouwen met jong rijden. Een van de mannetjes maakte een hoop kabaal naar ons, maar we hebben het gered. De lodge is weer fantastisch, een prachtige kamer en een heerlijk buffet.
Dinsdag 3 september
Vandaag een hele dag Etosha. Het park is ook zo groot! Morgen kunnen we nog een hele dag rondrijden hier. We zien diverse olifantenfamilies die een heerlijk (modder) bad nemen. Leuk gezicht om de kleine olifantjes in het water te zien spelen en donderjagen. Een half aangevreten zebra met daarnaast een uitbuikend jachtluipaard trekt veel bekijks. Uiteraard kijken wij ook even, maar de luipaard komt door zijn giga-maal niet van zijn plek. Wij vinden de stoeiende olifantjes veel leuker en staan daar nog een poos stil. Het Mushara Bush Camp waar we 2 nachten gaan slapen is hartstikke leuk. We krijgen een hele luxe tent met prachtig sanitair en een gigantisch bed in het midden, inclusief klamboe en dikke dekbedden, want vannacht zal het best koud zijn.
Woensdag 4 september
De dekbedden zijn dik en het is nog best warm 's nachts, ondanks dat we in een tent slapen. Maar de zonsopkomst is magnifiek. Tentdeur open en we zien een roodgele zon tussen onze tenen opkomen.....wauw! We bezoeken Etosha voor de laatste keer en worden beloond met een megagrote kudde olifanten, we schatten zo'n 50 en op een kleine afstand daarvan een leeuwin, die flink wordt uitgedaagd door een jonge olifant.
Donderdag 5 september
We verlaten het bushcamp en trekken verder naar het noorden, richting Caprivi Strip. Op 100km snelweg komen we 30 tegenliggers tegen; en dat op een van de hoofdsnelwegen van dit land!! We passeren vlak voor dit noordoostelijk stuk van Namibië een dierenziekte-controlepunt (geen idee wat hiervan de bedoeling is, want wij mogen na een vriendelijk woordje met de beambte zo doorrijden). Het landschap verandert direct na de slagboom. Links en rechts zien we veel dorpjes met afrikaanse ronde huisjes van hout met rieten daken, zien we ineens veel mensen langs de weg en moeten we aantal keren afremmen voor overstekende koeien en geiten. De lodge ligt aan de Zambesi-rivier met aan de andere kant van het water Angola. We zien vrouwen de was doen in de rivier, zichzelf wassen, kinderen vissen met grote netten. We maken 's avonds een boottocht op de rivier en aanschouwen nog vele malen deze activiteiten. Goh...dan ben je ineens heel dankbaar met de wasmachine thuis en een douche in de lodge. Er is 's avonds heerlijk voor ons gekookt met kip, kudu, rijst, groente en diverse salades. Alleen het voorgerecht met kippenlever krijgt René niet weg.
Vrijdag 6 september
We ontbijten vroeg, want de waterpomp maakt ons om 05:30u al wakker. We rijden verder de Caprivi Strip in en bezoeken het Mahango Game Park (wildpark). Het eerste stuk van 15km voert langs de rivier: we zien op finke afstand een paar zonnende nijpaarden met jong. Het tweede gedeelte gaat over een mul zandpad en is alleen geschikt voor 4x4 auto's. Omdat onze voorgangers een heel diep spoor hebben gemaakt, schuren wij al snel met de bodemplaat over het middenstuk en ja hoor.....na 200m zit de auto muurvast. We proberen samen de banden uit te graven, maar niks helpt. De wielen spinnen in het zand. René loopt een paar honderd meter terug naar de hoofdweg en wacht op een voorbijganger, Kitty blijft bij de auto. En dan duurt wachten lang; is de zon heet en loop je daar in een wildpark in Afrika tussen de dieren. Gelukkig komen er redelijk snel mensen voorbij die beloven hulp te vragen bij de receptie. Bij de auto komen een paar nieuwsgierige bavianen kijken en doet Kitty de deuren maar even dicht. Na 2 uur komt een parkwacht hulp bieden en rijden we snel weer op de gravelweg. We zijn het onderhand een beetje zat en gaan snel naar de lodge. We krijgen boomhut 14 en hebben half in de buitenlucht en boven de rivier een prachtige slaapplaats voor de komende 2 nachten.
Zaterdag 7 september
Wakker worden aan de Zambesi-rivier met allerlei verschillende vogelgeluiden, tetterende olifanten in de verte, knorrende nijlpaarden vanuit de rivier en een mooie Afrikaanse zon.....prachtig wederom. Dan opeens zitten we rechtop in bed als tussen ons in op het hoofdkussen van René een grote groen-gele spin komt aanwandelen. We loodsen 'm naar 'buiten' en staan heel snel op.'s Ochtends bezoeken we nogmaals het Mahango Game Park, waar we nu ook buffels, kleine aapjes en een grote krokodil zien. In de middag luieren we wat en genieten van ons boomhutje met uitzicht op de Zambesi en spotten een paar nijlpaarden.
Zondag 8 september
We rijden verder over de snelweg naar het oosten van de Caprivistrip. Ook weer een aparte rit; veel mensen in hun goede kleding lopen richting, waarschijnlijk de zondagse dienst. We zien zelfs een openlucht kerkdienst; hoe apart die mensen op 5m van de snelweg op een klein stoeltje en de pastoor predikend achter een tafel van boomstammen. Ook rijden we zo'n 100km door het Bwabwata National Park (de snelweg loopt hier dwars doorheen), waar we links en rechts kuddes olifanten zien eten en gnoes die dapper oversteken. De lodge ligt wederom aan de Zambesi en we maken einde van de middag een sunset-boatcruise met de eigenaar en drijven tussen de nijlpaarden en zien heel even een krokodil. We regelen onze excursie naar de Victoria-watervallen in Zimbabwe voor morgen en kruipen vroeg onder de wol en de klamboe, want we vertrekken al om 06:30u morgenochtend.
Maandag 9 september
Gaaaaaaaaap......05:30u gaat de wekker en na een straf bakkie zitten we om 06:15u in de auto richting Victoria Falls. Sjee, wat een onderneming om daar te komen. Omdat we 2 grensposten overgaan (Botswana en Zimbabwe) heen en terug zitten we met 14 ingevulde grensformulieren in de auto. Namibië uit-immigration, Botswana in-immigration, animal desease post (auto uit en met je schoenen over een natte chemische mat lopen + auto door een gifbak rijden), Botswana uit-immigration, Zimbabwe in-immigration. En dan begint het: het kost ons een uur om dat land binnen te komen en dat met maar 10 personen voor ons. Wat een gedoe zeg met een visum kopen en tientallen stempels, de corruptie straalt er vanaf, maar het is ons gelukt! Tot Zimbabwe zijn we gebracht door de lodge-manager, een leuke spontane vrouw die lekker kletst. Vanaf de Zimbabwe-grens neemt Blessing, een lokale gids ons verder mee. De Victoria Falls zijn in één woord adembenemend. Wat een prachtig stuk natuur, we lopen een paar uur rond en aanschouwen op diverse uitkijkpunten de overweldigende watervallen, die bekend zijn geworden door dr. Livingstone. Op de terugweg hebben we het hele grens-circus opnieuw en wordt 't nog even spannend, omdat de Namibische grens om 18:00u sluit. Om 17:55u (!) krijgen we onze laatste stempels van de Nambische douanier en zijn we weer veilig op Nambibisch grondgebied. Een dag om nooit meer te vergeten.
Dinsdag 10 september
Vanaf vandaag rijden we weer langzaam terug naar ons beginpunt, Windhoek. Dat doen we in een paar etappes en we rijden nu zo'n 400km de Caprivi Strip terug. Onze overnachtingsplaats is wederom een soort boomhut, maar dan wel een hele luxe. Een slaapkamer met schuifdeuren en uitzicht op de rivier, een apart huisje met een stortdouche en een bad met uitzicht op diezelfde rivier en een groot boomterras. Daar worden we wel heel vrolijk van. Vanavond maken we onze laatste (speed)boot-tocht, want morgen verlaten we de Caprivi met Zambesi-rivier en gaan we de droge bush weer in. We eten een supermalse biefstuk met voor ons vreemde Afrikaanse groenten en slapen in een megagroot bed. Prachtige luxe lodge; het ontbreekt er alleen aan gezelligheid en warmte. Dan liever minder luxe voor ons.
Woensdag 11 september
Shopping-day! Op de heenweg hadden we al diverse kraampjes met zelfgemaakte spulletjes zien staan; nu stoppen we om een paar souvenirs te kopen. Mensen blij, wij blij...geslaagd. We bezoeken bij Grootfontein de Homa-meteoriet, de grootste alleenliggene meteoriet ter wereld, die door de staat als toeristische attractie wordt geëxploiteerd. Een topattractie zou je denken, maar we zijn de enige bezoekers en voor € 1,50 lopen we met een koud colaatje een rondje rond dat brok metaal (ijzer, nikkel, carbon). Een welkome onderbreking van de lange reis, dat wel.
Donderdag 12 september
Flinke autorit van 500km naar Windhoek, laatste lodge, auto laten wassen, spullen reorganiseren voor de terugweg en nog ff genieten. Vrijdag vliegen we terug met nog één laatste uitdaging in Johannesburg, waar we een hele korte overstap hebben naar ons vliegtuig richting Frankfurt. We gaan het beleven en anders komen we met een andere vlucht vast wel weer thuis.
Bedankt voor al jullie leuke en lieve berichtjes, per mail, sms of whatsapp. Wij hebben er van genoten. We zien jullie snel allemaal.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
