gasssssssss

Vandaag rijden we zo'n 1,5u richting de Ijen-krater. Ons overnachtingsadres is op een koffie-, en cacaoplantage waar een kleine 1000 mensen dagelijks hun kost verdienen. We starten met een rondleiding over de plantage en maken ons op voor 2 uur stevig wandelen. Niks blijkt minder waar; we worden opgehaald door twee pensionada's (ex-werknemers van de plantage) die ons per auto rondrijden en van alles vertellen over de productieprocessen. Grappig, maar een klein beetje suf is het wel. Andere pensionada's zorgen weer voor het eten en zo krijgen we in ons huisje een homecooked lunch en diner geserveerd. Erg smakelijk met saté, curry, soep, kip, tofu, mie, nasi en allerlei gebakken groente met kruiden.

We duiken vroeg onder de wol. Voor vannacht! staat de Ijen op het programma. René gaat alleen lopen, want we zijn gewaarschuwd voor zwaar, steil, lang en extreem. In dat geval wil René ook de blue fie meepakken, een blauw fosforlicht wat alleen 's nachts zichtbaar is en dan ook maar op 2 plekken op de wereld (Indonesië en Mexico). Om 00:30u staat ie op en staat onze pensionada al klaar met een kop koffie en een ontbijtbox. De jeep brengt 'm naar de vulkaan en dan begint het lopen samen met een jonge gids. Eén uur bijna loodrecht omhoog in het pikkedonker met masker voor. Een masker, omdat de zwaveldampen bijna onhoudbaar zijn. De gids krijgt het zwaar, begint te hoesten en René beschermt zijn luchtwegen nog wat extra. Om de krater in te lopen en het blauwe vuur te zien, moet er eerst nog een zwaveldamp-wolk getrotseerd worden en instrueert de gids op de hurken je zo klein mogelijk te maken en te wachten tot de wolk overdrijft. Andere mensen krijgen het benauwd en keren terug, René en de gids trotseren een en ander en komen zo als eerste bij de 'blue fire'. Een wonderlijk gezicht. Als even later de zon opkomt, ziet ie pas wat ze gelopen hebben en hoe ontzettend steil het is. De gids is trots op 'm en complimenteert René met z'n doorzettingsvermogen; de gids kon 'm in ieder geval niet bijhouden. Het kratermeer levert ook schitterende plaatjes op. Harde realiteit is dat hier mannen in de stank per keer tussen de 75 en 100kg zwavel losbikken en op hun rug mee naar boven sjouwen. Mensonterend voor ons begrip. Kitty vertrekt na het ontbijt met Soejotto naar de haven en we treffen elkaar weer op een parkeerplaats vlak voor de ferry richting Bali. Gelukkig weer samen, altijd ff minder leuk om alleen te zijn in zo'n vreemd land. Voor de zekerheid neemt René wat Ventolin, want de zwavel heeft een behoorlijke impact op zijn longen gehad.

De ferry vaart ons in ongeveer een uur in Bali, waar Soejotto ons afzet bij het Adi Assri-resort. We nemen afscheid van hem; hij keert terug naar zijn huis in Jogyakarta en wij relaxen de komende paar dagen in dit resort.